hüzünün rengarenk şifonlar içinde tüm albenisiyle dans ettiği müziğin adamıdır. aslandır kaplandır.
kemane'yi parçaladığı bir konseri var bu adamın.(madrid 2006) sur le fil'i çalarken, kemane elinde dağılıyor, lakin şarkıyı bitirmeyi başarıyor adam. ne zaman dinlesem, 'baba büyüksün.. tapıyorum lan sana ohşş' nidaları atıyor, etrafımdakilerin 'lan bu manyağın önde gideni.. uzak duralım' bakışlarına aldırmıyorum. ayrıca amelie'ye yaptığı soundtrackler ise bambaşkadır. nezdimde, filmden daha güzeldir o şarkılar. audrey tautou'dan güzel değil ama; abartmayalım şimdi olayı.
lan az daha unutuyordum ha. monochrome adlı bir başyapıtı var. sanatının doruk noktasıdır bu. hani böyle duvara filan asılacak bir şey olsa, asacak, önünde saygı duruşunda filan bulunacağım. öyle fena..